Za nami 71. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego, od lat budzącego wiele kontrowersji wśród historyków i nie tylko. Czy rozpoczęło się w dobrym momencie? Czy w ogóle miało sens? Czy jego organizatorzy mieli prawo wysyłać na pewną śmierć tysiące ludzi, w tym dzieci i młodzież? Szacuje się, że w ciągu 2 miesięcy zginęło w Warszawie ok.200.000 Polaków. Czy warto było płacić tak wysoką cenę? I za co właściwie?
Jako magister historii (do którego to tytułu rzadko się przyznaję, jako że moja edukacja w tej dziedzinie nauki zakończyła się wraz z otrzymaniem dyplomu uniwersyteckiego wiele lat temu)- miałam okazję uczestniczyć w wielu dyskusjach na temat Powstania. O ile pamiętam, żadna z nich nie doprowadziła do sensownej konkluzji.
Bo czy można w ogóle dopatrywać się logiki w poświęceniu życia dla Ojczyzny?
Kiedyś patriotyzm- to było dla mnie wielkie słowo. Pamiętam jakie wrażenie zrobiły na mnie "Kamienie na szaniec" Aleksandra Kamińskiego oraz inne wojenne lektury, po które sięgnęłam zachęcona tą książką. Identyfikowałam się z bohaterami walczącymi z Niemcami, razem z nimi śmiałam się i płakałam, wyobrażałam sobie siebie na ich miejscu, nie mając oczywiście najmniejszych wątpliwości, że w sytuacji zagrożenia suwerenności mojego kraju- podobnie jak oni walczyłabym do ostatniego tchu o wolną Polskę.
Dlaczego teraz już tak nie myślę?
Co się zmieniło, poza tym, że jestem oczywiście starsza i pewnie mniej naiwna niż kiedyś?
Przyczyn jest zapewne mnóstwo.
Przede wszystkim chyba- czuję się odpowiedzialna za moją rodzinę. Kto zająłby się moimi dziećmi, gdybym ja zginęła w walce o jakąś enigmatyczną wolność?
Zapewne jestem też mniej odważna niż, powiedzmy, 20 lat temu. Kiedyś bez zastanowienia przemierzałam Europę autostopem, nocowałam na przystanku autobusowym czy nadmorskiej plaży, piłam piwo z chwilę wcześniej poznanym człowiekiem. Teraz za kierownicą spodziewałabym się raczej spotkać mordercę niż przyjazną osobę, która chce mnie podwieźć wyłącznie z dobrego serca, znajomego od piwa obserwowałabym czujnie w obawie, że wsypie mi coś do napoju a noclegu pod gołym niebem w nieznanym miejscu w ogóle sobie nie wyobrażam.
Wydaje mi się jednak, że przede wszystkim nie chciałabym umierać za Ojczyznę dlatego, że nie czuję się z nią zbyt mocno związana. Jestem rozczarowana polską sceną polityczną i myślę, że ci, którzy wydaliby rozkaz walki o nasz kraj- jako pierwsi zwialiby na Seszele. W ślad za nimi uciekłaby zapewne znaczna większość społeczeństwa. Z wyjątkiem nielicznej grupy prawdziwych patriotów, zostaliby tu ludzie niedołężni oraz różnego rodzaju nieudacznicy, z różnych względów nie potrafiący podjąć decyzji o wyjeździe. Czyli frajerzy a nie bohaterzy...
Tak, z całą pewnością myślę, że gdybym tylko miała taką możliwość- uciekłabym, ratując w ten sposób siebie i swoją rodzinę, nie bardzo martwiąc się o los opuszczanego przeze mnie kraju. I wcale nie czuję się z tego powodu dumna.
Już za chwileczkę, już za momencik... Zniewalająca swym urokiem Chorwacja, porażające piękno austriackich Alp. Tak sobie myślę, że moje życie składa się z odliczania dni do podróży, tych małych i troszkę większych. Perspektywa zmiany otoczenia, choć na chwilę, napędza mnie do codziennych zmagań z tym, co zwykle nudne i powtarzalne.
Wszystkie moje najciekawsze wspomnienia związane są z wyjazdami.
Póki co- ogarnia mnie coraz większa Reisefieber. Martwię się, co przygotować, kupić, spakować, robię listy, dopisuję, skreślam. Też tak macie?
Ale jak ruszam w drogę- wszystkie nerwy i problemy zostawiam za sobą.
Nie mogę się już tego doczekać.
