Tytuł filmu sprzed 22 lat z Jean-Claude'em Van Damme'em w roli głównej zyskał ostatnio bardzo na aktualności za sprawą uchodźców masowo przybywających do Europy głównie ze znajdującej się w stanie wojny domowej Syrii. Temat emigrantów budzi silne emocje. Podejmują go zarówno media publiczne, portale społecznościowe, jak i "statystyczni Kowalscy", nudzący się w kolejce na poczcie, w przychodni czy u cioci na imieninach.
Postanowił się z nim zmierzyć również jeden z moich ulubionych komików, John Oliver, w programie do którego link zamieszczam, i zrobił to po mistrzowsku:
https://www.youtube.com/watch?v=umqvYhb3wf4
Obejrzyjcie, bez względu na to jakie jest wasze zdanie na ten temat. Naprawdę warto.
poniedziałek, 19 października 2015
środa, 7 października 2015
Słomiana matka?
Kobietę, która pozbyła się na jakiś czas z domu ukochanego małżonka nazywa się słomianą wdową i ma to wydźwięk raczej wesoły, jakby z przymrużeniem oka zakładano, że taka pozostawiona sama sobie żona długo samotna nie będzie.
Jak jednak nazwać matkę, którą opuściło właśnie ukochane dziecko?
Owa kobieta dziś rano wyekspediowała swoją starszą córkę na "Zieloną Szkołę", przy płaczliwym akompaniamencie obu sióstr i sama z trudem powstrzymując łzy.
Spośród blisko pięćdziesiątki dzieci, udających się na 3-dniową wycieczkę, ryczało tylko moje i trochę nie wiem jak się do tego ustosunkować... czy cieszyć się, że mam taką wrażliwą dziewczynkę, że nasze więzi rodzinne są tak silne, czy może raczej martwić brakiem samodzielności i najwidoczniej źle przeprowadzonym zabiegiem odpępowienia?
Wydaje mi się, iż 7-letnie dziecko ma jeszcze pełne prawo chlipać na myśl o rozłące z rodzicami, dręczy mnie jednak natrętna myśl, dlaczego inni uczniowie byli tacy weseli?
Sama czuję się jakaś taka "zdekompletowana". Owszem, w domu pozostała ze mną nader absorbująca 2-latka, nadaktywny pies oraz zazwyczaj senny mąż, mam ponadto pracę i masę innych zajęć, poza tym to tylko krótki wyjazd, w piątek wieczorem wracają, ale... no właśnie, czy może to ze mną jest coś nie tak???
Jak jednak nazwać matkę, którą opuściło właśnie ukochane dziecko?
Owa kobieta dziś rano wyekspediowała swoją starszą córkę na "Zieloną Szkołę", przy płaczliwym akompaniamencie obu sióstr i sama z trudem powstrzymując łzy.
Spośród blisko pięćdziesiątki dzieci, udających się na 3-dniową wycieczkę, ryczało tylko moje i trochę nie wiem jak się do tego ustosunkować... czy cieszyć się, że mam taką wrażliwą dziewczynkę, że nasze więzi rodzinne są tak silne, czy może raczej martwić brakiem samodzielności i najwidoczniej źle przeprowadzonym zabiegiem odpępowienia?
Wydaje mi się, iż 7-letnie dziecko ma jeszcze pełne prawo chlipać na myśl o rozłące z rodzicami, dręczy mnie jednak natrętna myśl, dlaczego inni uczniowie byli tacy weseli?
Sama czuję się jakaś taka "zdekompletowana". Owszem, w domu pozostała ze mną nader absorbująca 2-latka, nadaktywny pies oraz zazwyczaj senny mąż, mam ponadto pracę i masę innych zajęć, poza tym to tylko krótki wyjazd, w piątek wieczorem wracają, ale... no właśnie, czy może to ze mną jest coś nie tak???
Subskrybuj:
Posty (Atom)